herleven uit herinnering

Iemand in mijn leven werd ernstig ziek. Zo ziek dat er geen genezing meer mogelijk was. Het einde was de dood. Het was zo rauw, zo definitief. Ik zat vast en zocht naar beweging. Ik maakte kleigezichten rond het thema ‘dood’ naar aanleiding van de kleigezichten van Armando, een Amersfoortse kunstenaar.

Tot mijn verrassing stopte het proces niet bij de dood. Er ontstond nog een laatste gezicht. Dood was niet het einde.

Een reisverslag:

Het sterven

Langzaam vloeit het leven weg.
Pijn.
Strijd.
Verdriet.
Angst om wat er gaat gebeuren.
Het gezicht verwrongen. Steeds minder leven, steeds meer sterven. Tot het einde langzaam dichterbij komt. Het laatste leven vloeit weg.
Verslagen.

De dood

Wat overblijft is een lege huls. Geen leven meer te zien. De dood heeft gewonnen, heeft het leven verwrongen en weggescheurd.
Boos.
Leegte.
Verdriet.
Opstand.
Dit kan niet het einde zijn. Dit mag niet het einde zijn. Zo leeg, zo hard. En toch is het enige wat je aankijkt de dood. Bijna trots op zijn werk. Ik voel me leeg.

Herleven uit herinnering

Een laatste gezicht. Wat blijft er over na de dood?
Een neus, een wenkbrauw, een deel van een lip…
Een herinnering.
Hij neemt een stukje klei mee. En nog een herinnering met een stukje klei. En nog een, en nog een…
De herinneringen blijven komen met de stukjes klei.
Het gezicht krijgt weer leven.
Het gezicht herleeft.

Zolang we ons herinneren, zal de ander niet verdwijnen.

  • Type: Kleigezichten
  • Formaat: ± 30×20 cm
  • Materiaal: Klei, glazuur