Armando, ofwel Dirk van Dodeweerd, is een kunstenaar die in zijn jeugd in Amersfoort gewoond heeft ten tijde van de tweede wereldoorlog. Hij wordt wel een van de grote naoorlogse kunstenaars van Europa genoemd.
Ik had al veel schilderijen van Armando gezien op internet en diverse beeldwerken in diverse musea in Europa zien staan. Elke keer raakten ze me door de dood, pijn en benauwing die uit zijn beelden en schilderijen spreken. Er zit een soort rauwheid in, primaire emoties, geen nuances.
Dit was de eerste keer dat ik voor zijn schilderijen stond. Groot en indrukwekkend en toch ook desillusionerend. Ik had verwacht dat er veel meer lagen verf op elkaar zouden zitten, maar op veel plekken was het kale doek nog te zien. Voor mij gaf dit een gevoel alsof ze niet af waren, niet doorleefd genoeg. Maar wanneer ik dan afstand nam van het doek, was de impact zeker daar.
Het zijn sprekende beelden die ruimte nodig hebben om hun impact te kunnen maken. Je moet er met een afstand naar kunnen kijken en kunnen ervaren. Er naar toe kunnen lopen om als het ware in het schilderij terecht te komen en weer afstand kunnen nemen.
Indrukwekkend werk gevuld met rauwe emoties.